ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ: ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΨΑΡΙΑ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΣΟΥΧΤΡΕΣ

Σε μία θαλάσσια «νεκρή ζώνη» μετατρέπεται σταδιακά ο Αμβρακικός κόλπος, καθώς τα χρόνια προβλήματα ρύπανσης της θαλάσσιας περιοχής από ανθρωπογενείς δραστηριότητες έχουν χτυπήσει κόκκινο.

Φέτος, όπως αναφέρει η Real News, ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα ήρθε να προστεθεί στα ήδη υπάρχοντα και να επιβεβαιώσει την κρισιμότητα της κατάστασης. Ολόκληρος ο κόλπος έχει κατακλυστεί από τσούχτρες, γεγονός που συσχετίζεται με την υποβάθμιση του θαλάσσιου οικοσυστήματος και τις δεκάδες δολοφονίες θαλάσσιων χελωνών καρέτα καρέτα, που σημειώθηκαν φέτος στον κόλπο.

Κάτοικοι και επιστημονικοί φορείς απευθύνουν έκκληση προς τις αρμόδιες Αρχές να προστατευθεί ένας από τους πιο σημαντικούς βιότοπους της χώρας.

ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ

ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΡΟΔΙΑ

ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

Μάχη για το ψάρεμα διαδραματίζεται τις τελευταίες μέρες σε περιοχή του Αμβρακικού κόλπου όπου τόνοι ψαριών, τσιπούρες και λαβράκια βρήκαν τον δρόμο της … «ελευθερίας» και γέμισαν την θάλασσα.

Σύμφωνα με πληροφορίες του pamepreveza.gr η αιτία ήταν ένα περιστατικό που συνέβη πριν λίγες μέρες σε ιχθυοκαλλιέργεια που έχει τις εγκαταστάσεις της στον Αμβρακικό.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες ένας εργάτης ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι απλήρωτος εδώ και καιρό, έκοψε πριν λίγες μέρες τρία από τα «κλουβιά», της ιχθυοκαλλιέργειας όπου εκτρέφονταν τα ψάρια με αποτέλεσμα τόνοι από αυτά να κατακλύσουν την θάλασσα.

Αποτέλεσμα ήταν, χιλιάδες ψάρια, κυρίως λαβράκια και τσιπούρες πάνω από μισό κιλό το καθ ένα, να ελευθερωθούν και οι ψαράδες όλης της περιοχής να κάνουν στην κυριολεξία … πάρτυ τις μέρες αυτές.

Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες ο εργάτης συνελήφθη και οδηγήθηκε στην δικαιοσύνη ενώ η ζημιά που υπέστη η επιχείρηση είναι αρκετά μεγάλη.

ΚΑΙ ΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥΣ

 Ένας από τους λόγους που "σβήνει" ο Αμβρακικός είναι οι ιχθυοκαλλιέργειες.
Μάθετε λίγα πράγματα λοιπόν:...
1.    Όλες οι μονάδες είναι παράνομες βάσει της κοινοτικής νομοθεσίας καθώς δεν λειτουργούν εντός Π.Ο.Α.Υ(Περιοχή Οργανωμένης Ανάπτυξης Ιχθυοκαλλιεργειών)
2.   Μετά την κατασκευή των φραγμάτων στον Άραχθο, την κατασκευή του νέου
λιμανιού στη Πρέβεζα, το μπάζωμα θαλάσσιου χώρου για την κατασκευή
μαρίνας στο στόμιο του Αμβρακικού στο Άκτιο, και την συσσώρευση φερτών
υλικών στο στόμιο που ελάττωσε το βάθος του, ΜΕΙΩΘΗΚΕ αρκετά ο ρυθμός
ανανέωσης των νερών του Κόλπου και αυξήθηκε η ρύπανση.
3.    Δεν έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια μετρήσεις επιβάρυνσης του υδάτινου περιβάλλοντος και ανάλυση του ιζήματος του βυθού πέριξ των μονάδων από τις αρμόδιες υπηρεσίες, για να διαπιστωθεί το φορτίο επιβάρυνσης και να μεταφέρονται κάθε διετία, όπως προβλέπει η υπάρχουσα νομοθεσία.
4.    Οι μονάδες δεν είναι αγκυροβολημένες σε μεγάλα βάθη ώστε να υπάρχει αρκετός κενός χώρος κάτω από τους κλωβούς για να μην ασφυκτιούν τα ψάρια και να μην επηρεάζονται από το ίζημα που δημιουργούν τα υπολείμματα τροφών, τα αντιβιοτικά και τα κόπρανα των ψαριών που πέφτουν στο βυθό και κάτω από τα κλουβιά
5.    Το παραπάνω ίζημα καταστρέφει την ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ και δημιουργεί συνθήκες ευτροφισμού του φυκιού COLLERPE ASSEMOSA το οποίο παίρνει τη θέση της ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΣ και εκτοξεύει τοξικό υγρό που σκοτώνει κάθε ζωντανό οργανισμό γύρω του.
6.    Οι ψαράδες του Αμβρακικού διαπιστώνουν ότι οι ψαρότοποι έχουν εξαφανιστεί και ο βυθός έχει γίνει  «κρανίου τόπος» πέριξ των μονάδων και μέχρι απόσταση 500 μέτρων από αυτές.
7.    Η θολούρα των νερών του Κόλπου προέρχεται κατά ένα μέρος και από το ίζημα των ιχθυοκαλλιεργειών.
8.    Τα δίχτυα των ιχθυοκλωβών εμπλουτίζονται με χαλκούχες ενώσεις για να μη πιάνουν πομπορέλα, με αποτέλεσμα την μεγαλύτερη επιβάρυνση του υδάτινου περιβάλλοντος.
9.    Μερικές μονάδες με ειδικά δίχτυα ή «νταλιάνια» αλιεύουν παράνομα, ελεύθερα ψάρια που περιφέρονται στα κλουβιά για ανεύρεση τροφής.
10.    Επηρεάζουν την κυκλοφορία και τις συνήθειες του γόνου και των λοιπών ψαριών που εισέρχονται στον Κόλπο και τα οποία δε κάνουν το συνήθη γύρο του Κόλπου για να βρουν τροφή, αλλά περιφέρονται στα κλουβιά.
11.    Για να καρπωθούν τις επιδοτήσεις μερικοί επιτήδειοι που συνήθως απασχολούν αλλοδαπούς ανασφάλιστους ως αλλιεργάτες, καταστρέφεται ένας Κόλπος που παλαιότερα έτρεφε χιλιάδες οικογένειες (και εξακολουθεί να τρέφει σε μικρότερο βαθμό σήμερα) με τον φυσικό του πλούτο, κρατώντας ζωντανές τις παράκτιες περιοχές και συμβάλλοντας στη διατήρηση του κοινωνικού ιστού της περιοχής.

ΠΗΓΗ΄=EPIRUSFORUM.GR

ΚΟΡΩΝΗΣΙΑ-ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ

Απάνεμοι κολπίσκοι, ατέλειωτοι καλαμιώνες, βάλτοι, έλη, κατάφυτα τοπία, αλλά και γραφικά ψαροχώρια. Ένας τόπος που δεν φημίζεται τόσο για τις γαλάζιες παραλίες του, όσο για το σημαντικό οικοσύστημα που φιλοξενεί..Ο κατάφυτος φυσικός χώρος, τα απάνεμα νερά, οι χαρακτηριστικές ψαρόβαρκες (πριάρια τα λένε οι ντόπιοι), η κλειστή γεωμορφολογία της περιοχής, το ήπιο κλίμα, οι πολλές κατάφυτες νησίδες κάνουν τον ταξιδιώτη να μπερδεύεται. Δεν πρόκειται ούτε για λίμνη, ούτε για θάλασσα. Ο Αμβρακικός κόλπος είναι τόπος μοναδικός στην Ελλάδα. Η επιστήμη της γεωγραφίας τον χαρακτηρίζει κλειστό κόλπο καθώς επικοινωνεί με το Ιόνιο πέλαγος μέσω στενού δίαυλου πλάτους μόλις 500 μέτρων, ανάμεσα στο Άκτιο και στην Πρέβεζα. Μάλιστα, πρέπει από την αρχή να σας ξεκαθαρίσω πως είναι μάταιο να αναζητάτε εδώ γαλάζιες αμμουδερές ακτές και κοσμοπολίτικα θέρετρα. Σε αυτήν την περίπτωση καλύτερα να στραφείτε δυτικότερα, στ’ απέραντα παράλια του Ιονίου ή στηνκοντινή Λευκάδα. Σαν το καλύτερο σημείο για ν’ αποκτήσει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα της ιδιαίτερης αυτής περιοχής της δυτικής Ελλάδας, θα πρότεινα το ψαροχώρι της Κορωνησίας που προσεγγίζεται εύκολα από την πόλη της Άρτας. Διατρέχοντας αγροτική γη, ίσως η διαδρομή σας φανεί στην αρχή κάπως μονότονη, αφού ο ασφάλτινος δρόμος χαράζει ευθεία γραμμή ανάμεσα στα εύφορα χωράφια. Στα τελευταία 10 χιλιόμετρα όμως, το ενδιαφέρον αναζωπυρώνεται καθώς θα βρεθείτε να κινείστε πάνω σε στενή λωρίδα γης που χωρίζει τις δύο λιμνοθάλασσες Λογαρού και Τσουκαλιό. Το καταπράσινο περιβάλλον, οι ψαρόβαρκες και τα είδωλά τους να ζωγραφίζουν το νερό δημιουργούν εικόνες ειδυλλιακές. Χαμηλώστε ταχύτητα και απολαύστε τη διαδρομή καθώς το αυτοκίνητο θα μοιάζει να γλιστρά πάνω στον υγρό καθρέφτη.

Το οικοσύστημα του Αμβρακικού: Ο Αμβρακικός κόλπος είναι ένα από τα πιο σημαντικά οικοσυστήματα στο χώρο της Μεσογείου. Εδώ διαχειμάζει περίπου το 1/3 του συνολικού πληθυσμού των υδρόβιων πουλιών της χώρας μας. Στη λιμνοθάλασσα Τσουκαλιό φωλιάζουν περίπου 35 ζευγάρια αργυροπελεκάνων, αυτού του σπάνιου και απειλούμενου είδους. Τα ζεστά, ρηχά και πλούσια σε φερτές ύλες νερά, είναι το ιδανικό μέρος για αναπαραγωγή όλων σχεδόν των ειδών της θαλάσσιας πανίδας. Γλώσσες, κεφαλόπουλα, λαυράκια, τσιπούρες, χέλια, γαρίδες, σουπιές είναι μερικά μόνο από τα είδη ψαριών που χάρισαν στον Αμβρακικό τον τίτλο της πιο πλούσιας λιμνοθάλασσας της χώρας. Παρόλα αυτά ακόμη και σήμερα οι ανθροπωγενείς πιέσεις που δέχεται ο Αμβρακικός είναι έντονες. Βιομηχανικά, κτηνοτροφικά και γεωργικά απόβλητα ρίχνονται ανεξέλεγκτα στην κλειστή θάλασσα. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη εντονότερο μετά την κατασκευή των φραγμάτων στο Λούρο και στον Άραχθο, με αποτέλεσμα τη μείωση της εισροής γλυκού νερού και δυσκολία στην ανανέωση των νερών. Σκουπίδια, μπάζα και κάθε λογής στερεά απόβλητα πνίγουν τους καλαμιώνες και τα έλη. Οι ψαράδες όμως στην Κορωνησία, στο Μύτικα, στη Βόνιτσα βλέπουν τις ψαριές τους να μειώνονται συνεχώς και τη θάλασσα που έθρεψε γενιές και γενιές να αργοπεθαίνει. Το Μάρτιο του 2008 ιδρύεται το Εθνικό Πάρκο Υγροτόπων Αμβρακικού με σκοπό τον ολοκληρωμένη διαχείριση και προστασία του σπάνιου αυτού οικοσυστήματος. Ας ελπίσουμε ότι τα λόγια θα γίνουν πράξεις και ο μοναδικός αυτός τόπος θα γνωρίσει καλύτερες μέρες.

Πληροφορίες Φορέας Διαχείρισης Υγροτόπων Αμβρακικού www.amvrakikos.eu

Ο ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΣ

ΒΑΡΙΑ ΑΡΡΩΣΤΟΣ Ο ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ

Λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ανεπεξέργαστα λύματα οικισμών, χοιροτροφείων, πτηνοτροφείων και ελαιοτριβείων, πέφτουν στον κόλπο.......Σε νεκρή ζώνη έχει μετατραπεί ο βυθός του Αμβρακικού, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την αλιευτική παραγωγή, τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και την ποιότητα των νερών σε έναν από τους μεγαλύτερους κλειστούς κόλπους της χώρας.

Οι επιστήμονες κάνουν λόγο για νεκρό πυθμένα στο μεγαλύτερο μέρος του κόλπου κι εκπέμπουν σήμα κινδύνου, επισημαίνοντας πως ο Αμβρακικός είναι "βαριά άρρωστος". Για την οικολογική επιβάρυνση -που πάντως φαίνεται να είναι αναστρέψιμη- ενοχοποιείται η αδιάκοπη ρύπανση από ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Εδώ και χρόνια -τονίζουν οι ειδικοί- στον διεθνούς σημασίας κλειστό κόλπο της δυτικής Ελλάδας πέφτουν, μέσω του Λούρου και του Αραχθου, λιπάσματα και φυτοφάρμακα γεωργικών καλλιεργειών, ανεπεξέργαστα λύματα οικισμών, χοιροτροφείων, πτηνοτροφείων, ελαιοτριβείων και ανεξέλεγκτων χωματερών.

"Στο μεγαλύτερο τμήμα του βυθού δεν υπάρχει ζωή, γεγονός που έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ποιότητα του οικοσυστήματος, στη βιοποικιλότητα και στην αλιευτική παραγωγή", υπογραμμίζει ο Γιάννης Λεονάρδος, αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, που διεξήγαγε -μαζί με μία μεγάλη ομάδα ερευνητών- σχετική μελέτη το φθινόπωρο και τον χειμώνα του 2009, στο πλαίσιο του προγράμματος "Διαχείριση, αποκατάσταση και βελτίωση του διεθνούς υγροτόπου Αμβρακικού".Οπως προσθέτει ο ίδιος "το βένθος (σ.σ. οι μικροοργανισμοί που ζουν σε μεγάλα βάθη και στον πυθμένα θαλάσσιων οικοσυστημάτων) είναι ο καθρέφτης της υγείας ενός οικοσυστήματος. Είναι κάτι αντίστοιχο με το έδαφος για την ξηρά. Μπορεί να υποστηρίξει ζωή ένα έδαφος μολυσμένο;".

Οι μετρήσεις από 17 δειγματοληπτικούς σταθμούς που τοποθετήθηκαν σε όλη την έκταση του κόλπου απέδειξαν πως η ζωή έχει περιοριστεί στα ανώτερα στρώματα, αφού από ένα σημείο της στήλης του νερού και μέχρι τον πυθμένα επικρατεί πλήρης έλλειψη οξυγόνου. Αυτό το "σημείο-μηδέν" εξαρτάται από τις εποχές, τις παροχές του γλυκού νερού, τα ρεύματα που αναπτύσσονται και την αφθονία του φυτοπλαγκτού.

Υπερτροφισμός
Ο υπερτροφισμός είναι άλλωστε το βασικότερο πρόβλημα του Αμβρακικού, που κατά τα άλλα προστατεύεται από την εθνική νομοθεσία, τη διεθνή συνθήκη Ramsar, ενώ τμήμα του ανήκει και στο ευρωπαϊκό δίκτυο Natura 2000.

Το περασμένο φθινόπωρο, πάντως, η ζωή των οργανισμών είχε περιοριστεί μέχρι το βάθος των 4-5 μέτρων... Χαρακτηριστικό είναι άλλωστε πως από τα 3-4 μέτρα η αλατότητα αυξάνει παρά πολύ, δημιουργώντας στρωμάτωση του νερού κι εμποδίζοντας την ανανέωση στα κατώτερα στρώματα.

"Με τις εκπλύσεις των γεωργικών καλλιεργειών μεταφέρονται, διαμέσου των ποταμών Λούρου και Αραχθου, λιπάσματα και φυτοφάρμακα στον Αμβρακικό, συντελώντας στον ευτροφισμό του", εξηγεί ο κ. Λεονάρδος και προσθέτει "εκτός από τις φερτές ύλες και τα θρεπτικά άλατα των ποταμών, οι μεγάλες τιμές της χλωροφύλλης οφείλονται στα λύματα των οικισμών και των χοιρομονάδων που αποβάλλονται στον κόλπο, λόγω έλλειψης βιολογικών καθαρισμών".

Οπως επισημαίνει ο καθηγητής, οι βόρειες και ανατολικές περιοχές του κόλπου, όπου βρίσκονται οι εκβολές των δύο ποταμών, οι κόλποι του Μενιδίου και της Αμφιλοχίας, φαίνεται πως είναι οι πλέον επιβαρημένες, καθώς η νεκρή ζώνη είναι εκεί πιο εκτεταμένη. Στον νότο, προς τη Βόνιτσα και το Ακτιο, η κατάσταση δείχνει να είναι καλύτερη.

Τα ανόργανα θρεπτικά άλατα, όπως το άζωτο και το φώσφορο, οδηγούν στην υπέρμετρη ανάπτυξη φυτοπλαγκτονικών οργανισμών, που κατακλύζουν τον κόλπο κι όταν πεθάνουν, καθιζάνουν στον πυθμένα. Εκεί, συναντά κανείς μόνο νεκρούς οργανισμούς και λάσπη με υδρόθειο - μια χημική ένωση που αναπτύσσεται εκεί όπου δεν υπάρχει οξυγόνο.

Ορισμένες φορές το υδρόθειο και οι ανοξικές μάζες νερού ανεβαίνουν στην επιφάνεια, εξαιτίας της συσσώρευσης, των ρευμάτων ή της μεγάλης παροχής γλυκού νερού από τα ποτάμια, με αποτέλεσμα να προκαλούν μαζικούς θανάτους ψαριών.

Τα θετικά, πάντως, που προέκυψαν από τις μετρήσεις είναι πως στον Αμβρακικό δεν εντοπίζεται ρύπανση βαρέων μετάλλων, καθώς όλες οι συγκεντρώσεις ήταν μικρές και κάτω από τα όρια, ενώ οι δύο ποταμοί (Λούρος και Αραχθος) είναι σε καλή οικολογική κατάσταση.

Σε απόγνωση οι ψαράδες

Κατάμαυρα τα δίχτυα μας από τη λάσπη

Κραυγή αγωνίας υψώνουν οι παράκτιοι αλιείς του Αμβρακικού, καθώς βλέπουν τα αλιεύματα στον κόλπο να μειώνονται και τα δίχτυα τους να καταστρέφονται από το υπερβολικό φυτοπλαγκτόν. "Είναι σαν γλίτσα, κολλάει στα δίχτυα, με αποτέλεσμα να γίνονται πιο βαριά και να πέφτουν στον βυθό. Oταν τα μαζεύουμε είναι κατάμαυρα από τη λάσπη.

Αυτό συμβαίνει συνήθως στα τέλη της άνοιξης και το φθινόπωρο τα πέντε τελευταία χρόνια, αλλά την περασμένη χρονιά έσπασε κάθε ρεκόρ", υπογραμμίζει ο Παύλος Χαραλάμπους, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αλιέων Ηπείρου. Σε όλο τον κόλπο υπάρχουν 700 άδειες αλιευτικών. "Η μείωση των ιχθυαποθεμάτων είναι τραγική. Το συνειδητοποιούμε συνεχώς την τελευταία 5ετία. Πέρσι εξαφανίστηκε και η σαρδέλα του Αμβρακικού, η γνωστή παπαλίνα.

Το μόνο που μας κρατάει πια είναι η γαρίδα. Παλιά ψαρεύαμε κουτσομούρες, μπακαλιάρους, μουρμούρια, σουπιές. Τώρα η γαρίδα έχει γίνει σχεδόν... μονοκαλλιέργεια. Αλλά ακόμη κι αυτή έχει μειωθεί, καθώς επηρεάζεται από τις ανοξικές συνθήκες. Ψαρεύουμε κυρίως στην περιοχή του Ακτίου και κοντά στην Πρέβεζα, όπου τα νερά έχουν περισσότερο οξυγόνο, αφού βρίσκονται κοντά στο άνοιγμα με το Ιόνιο". Τους τελευταίους μήνες ένα πρόσθετο πρόβλημα για τους ψαράδες ήταν οι πληθυσμοί των μεδουσών, που εμφανίστηκαν σε πολύ μεγάλη αφθονία τον περασμένο Ιούνιο στον κόλπο -και παραμένουν ακόμη- καταστρέφοντας τα δίχτυα της γαρίδας.

ΤΟ ΒΗΜΑ - H κατάδυση του κορμοράνου… live - science - Τεχνολογία – Πλανήτης



Στις νότιες ακτές της Αργεντινής, στην Παταγονία, ζει ένα είδος κορμοράνων (Phalacrocorax atriceps) με εντυπωσιακές ικανότητες. Οι αυτοκρατορικοί κορμοράνοι όπως έχει ονομαστεί αυτό το είδος είναι εξαιρετικοί δύτες. Βουτάνε με ταχύτητα μέσα στο νερό και καταδύονται σε αρκετό βάθος αναζητώντας τροφή. Για πρώτη φορά υπάρχειοπτικό υλικό από την κατάδυση ενός αυτοκρατορικού κορμοράνου αφού ομάδα ερευνητών τοποθέτησε στη πλάτη ενός εξ αυτών μια κάμερα η οποία κατέγραψε τη σούπερ βουτιά.

Ερευνητές της οργάνωσης WCS (Wildlife Conservation Society) σε συνεργασία με ειδικούς του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας της Αργεντινής θέλησαν να μελετήσουν τους αυτοκρατορικούς κορμοράνους.

Για αυτό τον λόγο έχουν τοποθετήσει σε 400 κορμοράνους τσιπάκια παρακολούθησης, κάμερες και άλλα ηλεκτρονικά συστήματα. Στόχος τους είναι να διαπιστώσουν τις διατροφικές και άλλες συνήθειές τους και να μελετήσουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Οι γνώσεις που θα αποκτήσουν θα συμβάλουν στην ανάπτυξη νέων μεθόδων και στρατηγικών για την επιβίωση του είδους, οι πληθυσμοί του οποίου έχουν μειωθεί σημαντικά.

Στην περιοχή Punta Leon, μια παράκτια περιοχή στην Παταγονία ζουν σε συνθήκες προστασίας 3.5 χιλιάδες ζευγάρια αυτοκρατορικών κορμοράνων. Κάποιοι εξ αυτών ανήκουν στην ομάδα των 400 κορμοράνων που παρακολουθούνται από τους ερευνητές. Ενας από αυτούς έφερε μια μικροκάμερα στη πλάτη του όταν έκανε μια φοβερή κατάδυση. Το σχετικό βίντεο έδωσαν οι ερευνητές στη δημοσιότητα.

Ο κορμοράνος εισέρχεται με ταχύτητα μέσα στο νερό και μέσα σε 40 δευτερόλεπτα φτάνει στον πυθμένα της θάλασσας σε βάθος 50 μέτρων. Το πτηνό παρέμεινε εκεί για 80 δευτερόλεπτα αναζητώντας τροφή καταφέρνοντας τελικά να αρπάξει ένα μεγάλο ψάρι πριν πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Ο κορμοράνος μετά από 40 δευτερόλεπτα αναδύθηκε στην επιφάνεια της θάλασσας όπου και απόλαυσε το γεύμα του.

Ο ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ

ΠΟΙΚΙΛΑ Β ΛΑΣΤΗΣΗ

ΑΓΡΙΟ ΦΥΤΟ

Ο ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΜΑΣ

ΨΑΡΕΜΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΣ.ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΟΛΩΜΑΤΑ

Μερικά από τα δολώματα που προτιμά η «χρυσοφρύδα» είναι: μύδι, γαρίδα, καραβιδάκι, σκαλτσίνι, καβουράκι, σκουλήκια (αμερικάνικο, φαραώ, μονοδόλι κλπ.), ή σαρδέλα σε τάκο και φυσικά ανάλογα με τη διάθεσή της γιατί πρόκειται για εκλεκτικό ψάρι...

Eχει παρατηρηθεί ότι, ενώ γενικά αγαπά πολύ κάποια δολώματα, σε συγκεκριμένες περιοχές ούτε που τα αγγίζει!

Aυτό συμβαίνει σε αυτές δεν υπάρχει το συγκεκριμένο δόλωμα. Προσοχή λοιπόν, γιατί το ψάρι τρώει μόνο ό,τι βρίσκει στην περιοχή που κατοικεί. Aν υπάρχουν για παράδειγμα μύδια και όχι φαραώ, η πρώτη της επιλογή είναι το μύδι που έχει συνηθίσει να βρίσκει εκεί, όχι ότι περιφρονεί το σκουλήκι, αλλά το αντιμετωπίζει με καχυποψία.

Σε μία από τις εξορμήσεις μας για τσιπούρες, επιλέξαμε περιοχές με αμμοσούρες, ανάμεσα σε μονόπετρα, αλλά και μαρουλάκι. Στον τόπο υπήρχαν σκουλήκια, αλλά εμείς επιλέξαμε μονοδόλια, διότι ήταν το μοναδικό ζωντανό που είχε εκείνη την ημέρα το κατάστημα δολωμάτων, κάτι που τελικά μας βγήκε σε καλό...

Yπάρχουν συγκεκριμένες διαδικασίες που πρέπει να εφαρμόσουμε για να δολώσουμε κάθε τι.



Tο μονοδόλι ή «χαλκιδέικο» είναι σκουλήκι ανώτερης κατηγορίας με μεγάλη επιτυχία στα καλά ψάρια. O μέσος όρος του μεγέθους του είναι γύρω στα επτά εκατοστά, ενώ πρόκειται για ανθεκτικό δόλωμα, αφού μπορεί να διατηρηθεί ζωντανό μια περίπου εβδομάδα.

H συντήρησή του γίνεται είτε μέσα σε θαλασσινό νερό, όπου δεν πρέπει να ξεπερνά το ένα δάχτυλο, είτε μέσα σε βρεγμένη εφημερίδα -με θαλασσινό ασφαλώς νερό- στο ψυγείο. Στο μονοδόλι διαφέρει ο τρόπος που το περνάμε στο αγκίστρι.

Σε αντίθεση με άλλα σκουλήκια, που τα περνάμε κεντητά, το αγκίστρι διαπερνά το χαλκιδέικο, το οποίο δολώνεται ολόκληρο, εξ ου και το όνομά του (μονοδόλι). Tο προκλητικό χρώμα του, η ικανότητά του να φωσφορίζει και οι ελκυστικές κινήσεις του το αναγάγουν σε ένα από τα καλύτερα δολώματα.

Aπλά πράγματα...

Xρησιμοποιούμε πετονιά 25 το πολύ 30mm και περνάμε ένα βαρίδι σωληνωτό, όσο το δυνατόν μικρότερο πριν δέσουμε το αγκίστρι της επιλογής μας που θα πρέπει να είναι Nο3 ή Nο4 παπαγαλάκι ή άλλου τύπου με μεγάλη κοιλιά. Σκοπός του σωληνωτού βαριδιού είναι να μείνει κολλημένο στον βυθό καθώς το ψάρι τσιμπά, ή γλείφει το δόλωμα ώστε να μην υποψιαστεί και φύγει. Aνάλογα με το βάρος της μολυβήθρας βέβαια θα είναι και η απόσταση που θα καταφέρουμε να πετάξουμε. Θυμηθείτε όμως! Oσο πιο απλή και μικρή αρματωσιά, τόσο καλύτερα αποτελέσματα. Θα σας προτείναμε να μη χρησιμοποιήσετε ούτε στριφτάρι, αν και κινδυνεύει να στρίψει και να καταστραφεί η πετονιά, αλλά χαλάλι για μια καλή τσιπούρα! Ψαρεύοντας τσιπούρες με καθετή θα χρησιμοποιήσουμε την προηγούμενη αρματωσιά και ένα ακόμη παράμαλλο 5 mm λεπτότερο από τη μάνα, μήκους περίπου 30 πόντων που θα το δέσουμε 40 πόντους πάνω από το μολύβι. Παίρνουμε τη βάρκα μας, διαλέγουμε το μέρος που ξέρουμε ότι κρατάει τσιπούρες και ρίχνουμε δύο άγκυρες, μια από την πλώρη και μια από την πρύμνη, σταθεροποιούμε το σκάφος μας και προσπαθούμε να μην κάνουμε τον παραμικρό θόρυβο. H τσιπούρα ακούει στα 15 ακόμη και στα 20 μέτρα, πόσο μάλλον στα 5...

Tο άρπαγμα: Λεπτές ισορροπίες

H τσιπούρα ως γνωστόν είναι ένα πολύ δυνατό ψάρι. Αλλοτε τσιμπάει χωρίς όρεξη και άλλοτε αρπάζει με δύναμη το δόλωμα. Kάνει πολλά κεφάλια και δυνατά χτυπήματα γι’ αυτό χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή να μη μας ξαγκιστρωθεί.

Το πρώτο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να μην την κοντράρουμε, γι’ αυτό ποτέ δεν ζορίζουμε την πετονιά!

Aφήνουμε όταν τραβάει και τραβάμε μόλις χαλαρώσει. Eάν την πετύχουμε σε ημέρα που αρπάζει το δόλωμα και το καταπιεί, έχουμε ελάχιστες έως καμία πιθανότητες να τη φέρουμε στην ακτή -ιδιαιτέρως αν ξεπερνά το κιλό- διότι με τα δυνατά σαγόνια της θα μασήσει την πετονιά και θα μας την κόψει.

Aν είναι ημέρα που γλείφει το δόλωμα ανόρεκτα και την πετύχουμε τη στιγμή που το έχει δαγκώσει και το κρατά στο στόμα της για να το μαλακώσει, είμαστε τυχεροί.

Mε ένα τράβηγμα θα την πιάσουμε από το στόμα και θα καταλήξει στην ψαροσακούλα μας αρκεί να είμαστε εφοδιασμένοι με απόχη που θα διαθέτει σχετικά μεγάλο κοντάρι.

Το μήκος αυτό του κονταριού θα μας βοηθήσει την τελευταία στιγμή να αποχιάσουμε το ψάρι πριν αυτό προλάβει να έρθει στην επιφάνεια, κάτι που είναι απαραίτητο για να μη του δώσουμε την ευκαιρία να ξαγκιστρωθεί.

Aν μας ξενερίσει το ψάρι, το χάσαμε...

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΨΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ..

Ένα νέο πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι ψαράδες του Αμβρακικού οι οποίοι το τελευταίο διάστημα μαζί με τα δίχτυα τους ανεβάζουν μεγάλες ποσότητες από «μάκα».

Η «μάκα» αποτελείται από φυτικές ίνες, είναι σαν το «μαλλί της γριάς» και ευδοκιμεί σε γλυκά και υφάλμυρα νερά, πλούσια σε νιτρικά.

Μόνο που δεν πρόκειται για γλύκισμα, αλλά το άλγος μάκα τρομοκρατεί τους ψαράδες του Αμβρακικού.

Τα καθημερινά μπουρίνια και οι πρόσφατες τραμουντάνες, μεταβάλλουν 2 και 3 φορές την ημέρα τα ρεύματα του Αμβρακικού, με αποτέλεσμα να σηκώνουν την μάκα από τον βυθό και να τη παγιδεύουν στα δίχτυα των ψαράδων.

Όταν βέβαια οι ποσότητες είναι μεγάλες αυτό σημαίνει ανεργία για 2 με 3 μέρες, χρόνος που χρειάζεται για να καθαριστούν τα δίχτυα.

Έτσι απλώνονται στον ήλιο για να στεγνώσουν και ξεραθεί η μάκα, ώστε να τρίβεται εύκολα και στη συνέχεια μετά από νετάρισμα να είναι ξανά έτοιμα να ψαρέψουν.

Ο πρόεδρος των Ενεργών Πολιτών –και πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αλιέων Αμβρακικού Παύλος Χαραλάμπους- καταθέτει την αγωνία των ψαράδων οι οποίοι αντί για ψάρια σηκώνουν από την θάλασσα «μάκα» και μεγάλες μέδουσες βάρους ακόμη και 4 –5 κιλών που καταστρέφουν τα δίχτυα.

Ο κ.Χαραλάμπους προσθέτει ακόμη ότι την εμφάνισή του στον Αμβρακικό έχει κάνει και ένα νέο είδους φυκιού το οποίο δεν είχε «εντοπιστεί» ξανά στην περιοχή. Εκείνο που τονίζεται είναι ότι πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση των φαινομένων αυτών αλλά και την υποστήριξη των αλιέων οι οποίοι δίνουν καθημερινά δύσκολο αγώνα επιβίωσης.

ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ.

Οι χαμηλές τιμές της περίφημης γαρίδας του Αμβρακικού και οι μέδουσες που καταστρέφουν τα δίχτυα και απειλούν το οικοσύστημα, είναι οι βασικοί λόγοι της οικονομικής εξαθλίωσης των ψαράδων της περιοχής

Σε απόγνωση και οικονομική εξαθλίωση έχουν περιέλθει οι ψαράδες του Αμβρακικού κόλπου ,αφού για μία ακόμη χρονιά φέτος δεν κατάφεραν να αλιεύσουν γαρίδες.

Από την μια οι χαμηλές τιμές πώλησης χονδρικής της γαρίδας και από την άλλη τα πλήθη των μεδουσών που γέμισαν και φέτος τον Κόλπο και καταστρέφουν τα δίχτυα τους, τους οδήγησαν σε τέλμα.

Ειδικά τον Αύγουστο οι μέδουσες , απλώθηκαν σε όλο τον Αμβρακικό κόλπο ως τις ακτές, με αποτέλεσμα να απέχουν από το ψάρεμα και να μένουν ουσιαστικά άνεργοι. Οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν το φαινόμενο περιοδικό και ότι εμφανίζεται κάθε 10 χρόνια, αλλά στον Αμβρακικό ξεκίνησε από το 2008 και κάθε χρόνο επιδεινώνεται , πιθανότατα λόγω των πολλών οργανικών – ρυπαντικών φορτίων που δέχεται καθημερινά ο κόλπος.

Ειδικά για το θέμα των μεδουσών, οι ψαράδες ζητούν την άμεση παρέμβαση της πολιτείας, ώστε το πρόβλημα να αντιμετωπιστεί πριν είναι αργά για τους ίδιους αλλά και για το ευαίσθητο οικοσύστημα της περιοχής

ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΡΩΝΗΣΙΑΣ

                  ΚΟΡΩΝΗΣΙΑ
Γραφικό, παραθαλάσσιο χωριό, χτισμένο πάνω σε νησίδα, λεπτές προσχωσιγενείς λουρίδες γης, αγκαλιάζουν τη λιμνοθάλασσα Λογαρού και συνδέουν την Κορωνησία με το σώμα του κορμού. Προσφέρεται για ήσυχες, οικογενειακές διακοπές κοντά στον όμορφο υγρότοπο του Αμβρακικού Κόλπου. Στο λιμάνι της Κορωνησίας δένουν βάρκες και αλιευτικά. Το χωριό φημίζεται για τις ψαροταβέρνες του, που σερβίρονται τσιπούρες, κέφαλους και τις περίφημες γαρίδες του Αμβρακικού. Στην ευρύτερη περιοχή είναι ανεπτυγμένη η ιχθυοκαλλιέργεια. Η Κορωνησία έχει περίπου 350 κατοίκους και απέχει 26 χλμ. από την Aρτα.
                      

   Α Ξ Ι Ο Θ Ε Α Τ Α - Δ Ι Α Δ Ρ Ο Μ Ε Σ

     -Η Βυζαντινή Εκκλησία της Παναγίας της Κορωνησίας, αφιερωμένη στη Γέννηση της Θεοτόκου. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή ο Ναός χτίστηκε γύρω στο 10ο αιώνα μ.Χ. και υπέστη διάφορες μετασκευές και ανακαινίσεις. Μεταγενέστερες προσθήκες αποτελούν ο νάρθηκας και το κωδωνοστάσιο. Στο προαύλιο της εκκλησίας υπάρχει το παρεκκλήσι του Αγίου Ονούφριου.

     -Τα Κορακόνησα, συστάδα γραφικών νησίδων σε μικρή απόσταση νότια της Κορωνησίας. Από Βορρά προς Νότο διακρίνονται ο Aγιος Αντώνιος, το Διαπόρι, ο βλάχος, η Βουζνάρα και ο Βούβαλος.

     -Η μαγευτική διαδρομή Κορωνησία - Σαλαώρα - Λιμνοθάλασσα Τσουκαλιού, πάνω σε στενή λουρίδα γης, μήκους 6,5 χλμ. Από το λόφο της Σαλαώρας έχετε όμορφη θέα στην περιοχή, ενώ κάτω από την γέφυρα δένουν βάρκες και αλιευτικά. Στη Σαλαώρα μπορείτε ακόμη να επισκεφθείτε το Κέντρο Έρευνας και Πληροφόρησης Σαλαώρας, στο αναπαλαιωμένο κτίριο του Τελωνείου που διαθέτει χώρους υποδοχής και εργασίας για επιστήμονες - ερευνητές, είναι εξοπλισμένο με εργαστήριο και σύγχρονα εποπτικά μέσα.

           
     -Το Ορνιθολογικό Παρατηρητήριο, με υπέροχη θέα στις λιμνοθάλασσες Ροδιάς και Τσουκαλιού. Φτάνετε από μονοπάτι, που περνά από ασβεστολιθικό σχηματισμό με κοφτερές πέτρες. Σε μικρή αίθουσα του παρατηρητηρίου εκτίθεται φωτογραφικό υλικό από τη χλωρίδα και πανίδα της περιοχής.

     -Η Εκκλησία της Παναγίας της Ροδιάς, χτισμένη σε ειδυλλιακό τοπίο στις όχθες της ομώνυμης λιμνοθάλασσας. Ο Ναός, αφιερωμένος στη Κοίμηση της Θεοτόκου, ιδρύθηκε το 19ο αιώνα στη θέση του καθολικού της Βυζαντινής Μονής.

          

ΠΗΓΗ=ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΥΤΡΟΦΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΟΙ ΨΑΡΑΔΕΣ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

Οι μέδουσες έφαγαν όλες τις γαρίδες

Ο ευτροφισμός των νερών μειώνει τον αριθμό των ιχθυοαποθεμάτων αλλά και των θηρευτών ενισχύοντας τον πληθυσμό των μεδουσών, με αποτέλεσμα να ψαλιδίζεται η ψαριά των αλιέων

Καθημερινό φαινόμενο για τους ψαράδες του Αμβρακικού αποτελεί το «ψάρεμα» μεδουσών

Οι μέδουσες εξαφάνισαν τις γαρίδες του Αμβρακικού Κόλπου. Σε απόγνωση βρίσκονται οι ψαράδες της βορειοδυτικής Ελλάδας, καθώς βλέπουν το τελευταίο διάστημα τα δίχτυα τους να είναι γεμάτα μέδουσες, αντί για γαρίδες, ενώ χρειάζονται μέρες για να τα καθαρίσουν, γεγονός που σταματά κάθε αλιευτική δραστηριότητα.

Οι ψαράδες υποστηρίζουν πως βρίσκονται σε οικονομική εξαθλίωση, καθώς από τον Μάιο που άρχισε η περίοδος αλίευσης της γαρίδας δεν έχουν καταφέρει να εισπράξουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα, αφού ο ευτροφισμός των νερών οδηγεί σε μεγάλη αύξηση τον πληθυσμό των μεδουσών.

«Στην αρχή της άνοιξης βρίσκαμε μεμονωμένα άτομα, που ήταν μικρά και ελαφριά σε μεγάλο βάθος, κάτω των 35 μέτρων. Σιγά σιγά όμως οι μέδουσες θέριεψαν και έγιναν μεγάλες και βαριές. Ετσι τώρα, όταν ρίχνουμε τα δίχτυα, αυτά από το βάρος σχίζονται και καταστρέφονται και όταν τα σηκώνουμε, δεν έχουν ψάρια, παρά μόνο μέδουσες», είπε στο «Εθνος» ο πρόεδρος του συλλόγου Ενεργοί Πολίτες Αμβρακικού, Παύλος Χαραλάμπους.

Η απόθεση μεγάλων οργανικών φορτίων στον Αμβρακικό Κόλπο -λόγω της ανεξέλεγκτης λειτουργίας ρυπογόνων μονάδων, όπως σφαγεία, τυροκομεία, ελαιοτριβεία κ.ά.- περιόρισε αισθητά το οξυγόνο και αυτή η έλλειψη οξυγόνου οδηγεί σε μείωση του αριθμού όχι μόνο των ιχθυοαποθεμάτων, αλλά και των θηρευτών, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για τις μέδουσες.

«Πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο που μας είναι γνωστό, αλλά φέτος δημιουργεί πρόβλημα ο μεγάλος αριθμός του πληθυσμού των μεδουσών. Αιτία αυτής της αύξησης είναι ο ευτροφισμός των νερών του Αμβρακικού Κόλπου, που οφείλεται στην άνοδο της θερμοκρασίας και στην ταυτόχρονη έλλειψη φυσικών εχθρών», μας είπε ο διευθυντής του Φορέα Διαχείρισης Αμβρακικού Κόλπου, Δημήτρης Μπαρέλος.

Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές του καλοκαιριού είχαν εκβραστεί νεκρές τέσσερις θαλάσσιες χελώνες, που, όπως προέκυψε, είχαν χτυπηθεί από αιχμηρό αντικείμενο.

Μάλιστα δύο από αυτές ήταν αποκεφαλισμένες, ενώ τα θανάσιμα χτυπήματα σε όλες έδειχναν πως πίσω από τον θάνατό τους κρυβόταν ο ανθρώπινος παράγοντας, καθώς είχε γίνει χρήση τσεκουριού ή μπαλτά.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο με τις μέδουσες είναι περιοδικό και εμφανίζεται σε έξαρση κάθε 10 χρόνια, οι ψαράδες ωστόσο αναφέρουν πως από το 2008 και κάθε χρόνο επιδεινώνεται, χωρίς κανείς να παρεμβαίνει.

«Εχουμε επανειλημμένα αναφέρει το πρόβλημα στην πολιτεία, αλλά οι Αρχές είναι απούσες. Εχει διαταραχθεί η ισορροπία του οικοσυστήματος στον Αμβρακικό, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι. Και κάθε χρόνο το εισόδημά μας μειώνεται σταθερά, στο τέλος δεν θα μείνουμε παρά ελάχιστοι», ανέφερε ο κ. Χαραλάμπους.

ΦΛΑΜΙΝΓΚΟ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

ΠΗΓΗ:http://www.youtube.com/watch?v=BIbyt2wmOeM

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΠΟΥΛΙΩΝ

Ο ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΜΑΣ

Ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΜΑΣ

ΚΟΡΩΝΗΣΙΑ - ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ

Ο ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ

Ο Αμβρακικός κόλπος, που βρίσκεται βόρεια του νομού Αιτωλοακαρνανίας και νότια της Ηπείρου, επικοινωνεί με το Ιόνιο Πέλαγος μέσα από μια στενή λωρίδα θάλασσας. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους υγροτόπους της χώρας και ένας από τους πιο ανέπαφους υγροτόπους της Ευρώπης, ιδιαίτερα σημαντικός για την αναπαραγωγή του Αργυροπελεκάνου Pelecanus crispus (34 ζεύγη το 1988), ενός σπάνιου πουλιού που με άνοιγμα φτερών που ξεπερνά τα 3,2 μέτρα, και ως εκ τούτου είναι το μεγαλύτερο υδρόβιο πουλί του κόσμου που μπορεί να πετάξει, και που παρά το μεγάλο όγκο και το τεράστιο ράμφος, ζυγίζει μόλις 9-11 κιλά. Ο Αμβρακικός κόλπος καταλαμβάνει έκταση περίπου 400 τ. χλμ. Στον κλειστό αυτό κόλπο εκβάλλουν τα ποτάμια Λούρος και Άραχθος. Το γλυκό νερό τους αναμιγνύεται με το νερό της θάλασσας, και έτσι δημιουργούνται ζώνες υφάλμυρες ή με γλυκά νερά. Το τοπίο κυριαρχείται από τρεις βραχώδεις λόφους ανάμεσα στις λιμνοθάλασσες και η περιοχή περιβάλλεται από λόφους στα βόρεια και ανατολικά. Στα μικρά δέλτα που σχηματίζονται στα σημεία που εκβάλουν τα παραπάνω αναφερόμενα ποτάμια, σχηματίζονται οι λιμνοθάλασσες Ροδιά, Λογαρού, Αγρίλου και Τσουκαλιού που φιλοξενούν αξιόλογη χλωρίδα και πανίδα. Ειδικά η λουρονησίδα του Τσουκαλιού που αποτελείται από σπασμένα κελύφη και λείψανα, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της περιοχής. Στη λιμνοθάλασσα Ροδιά υπάρχει ο μεγαλύτερος καλαμιώνας της χώρας. Οι εσωτερικές περιοχές του δέλτα καλλιεργούνται, αλλά υπάρχουν ακόμη εκτεταμένες περιοχές φυσικής βλάστησης όπως απομεινάρια παραποτάμιου δάσους και ο μεγαλύτερος καλαμιώνας στην Ελλάδα. Όλες οι λιμνοθάλασσες χρησιμοποιούνται ως ιχθυοτροφεία. Άλλες δραστηριότητες είναι η γεωργία, το κυνήγι και ο τουρισμός. Η ποικιλία της βλάστησης είναι μεγάλη και περιλαμβάνει δάση φράξου και φτελιάς, παρόχθια πλατάνια αλλά και καλαμιώνες μαζί με πολλά άλλα υδρόφιλα είδη.

Εκτός όμως από τον Αργυροπελακάνο, που αναφέραμε παραπάνω, στον Αμβρακικό βρίσκονται και άλλα πουλιά 250 διαφορετικών ειδών. Εκτιμάται, μάλιστα, ότι από αυτά γύρω στα 75 είδη είναι σπάνια ή απειλούμενα, όπως ο Μικροτσικνιάς Ixobrychus minutus (50+ ζεύγη), ο Νυχτοκόρακας Nycticorax nycticorax (70+ ζεύγη), o Κρυπτοτσικνιάς Ardeola ralloides (120 ζεύγη), ο Λευκοτσικνιάς Egretta garzetta (250+ ζεύγη), ο Πορφυροτσικνιάς Ardea purpurea (20+ ζεύγη), ο Πελαργός Ciconia ciconia (80 ζεύγη), η Χαλκόκοτα Plegadis falcinellus, η Χουλιαρομύτα Platalea leucorodia, η Βαλτόπαπια Aythya nyroca (100+ ζεύγη), ο Φιδαετός Circaetus gallicus, ο Καλαμόκιρκος Circus aeruginosus (5+ ζεύγη), ο Κραυγαετός Aquila pomarina, ο Χρυσαετός Aquila chrysaetos, ο Σταυραετός Hieraaetus pennatus, η Πετροπέρδικα Alectoris graeca, ο Καλαμοκανάς Himantopus himantopus (300+ ζεύγη), η Πετροτριλίδα Burhinus Oedicnemus (30 ζεύγη), το Ποταμογλάρονο Sterna hirundo και το Νανογλάρονο Sterna albifrons (1.000+ ζεύγη), το Μαυρογλάρονο Chlidonias niger, ο Μπούφος Bubo bubo, η Αλκυόνη Alcedo atthis, η Χαλκοκουρούνα Coracias garrulus, το Νεροχελίδονο Glareola pratincola (150 ζεύγη), το Χειμωνογλάρονο Sterna sandvicensis (30 ζεύγη), το Κουφαηδόνι Cercotrichas galactotes, η Λιοστριτσίδα Hippolais olivetorum και ο Δρυομυγοχάφτης Ficedula semitorquata. Αρκετά είδη εμφανίζονται κατά τη μετανάστευση όπως ο Αργυροτσικνιάς Egretta alba, η Χαλκόκοτα Plegadis falcinellus, η Χουλιαρομύτα Platalea leucorodia και ο Ψαραετός Pandion haliaetus.

ΚΟΡΩΝΗΣΙΑ

Αμβρακικός: Κορωνησία γαλήνιος παράδεισος

Απάνεμοι κολπίσκοι, ατέλειωτοι καλαμιώνες, βάλτοι, έλη, κατάφυτα τοπία, αλλά και γραφικά ψαροχώρια. Ενας τόπος που δεν φημίζεται τόσο για τις ελκυστικές παραλίες του όσο για το σημαντικό οικοσύστημα που φιλοξενεί

Το πλούσιο σε βλάστηση περιβάλλον, τα ακύμαντα νερά με τις ιδιαίτερες ψαρόβαρκες (πριάρια τις λένε οι ντόπιοι), οι κατάφυτες νησίδες και εν γένει το φυσικό ανάγλυφο της περιοχής και το ήπιο κλίμα μπερδεύουν τον ταξιδιώτη. Πρόκειται για λίμνη ή για θάλασσα; Τίποτα απ' τα δύο ή... και τα δύο μαζί!

Αυτοσχέδιο λιμανάκι όπου δένουν τα «πριάρια» (βάρκες), στη λιμνοθάλασσα Λογαρού.

Ο Αμβρακικός Κόλπος είναι ένας τόπος μοναδικός στην Ελλάδα. Η επιστήμη της γεωγραφίας τον χαρακτηρίζει κλειστό κόλπο καθώς επικοινωνεί με το Ιόνιο Πέλαγος μέσω ενός στενού δίαυλου πλάτους μόλις 500 μέτρων, που βρίσκεται ανάμεσα στο Ακτιο και στην Πρέβεζα.Παρά τη φήμη της ευρύτερης περιοχής, θα πρέπει να ξέρετε πως εδώ είναι μάταιο να αναζητάτε κοσμοπολίτικα θέρετρα και αμμουδερές ακτές με γαλάζια νερά σαν εκείνες που εκτείνονται δυτικότερα, στα απέραντα παράλια του Ιονίου ή στην κοντινή Λευκάδα.
Το καλύτερο σημείο για ν' αποκτήσει κανείς μια ολοκληρωμένη εικόνα της ιδιαίτερης αυτής περιοχής της Δυτικής Ελλάδας είναι κατά τη γνώμη μας το ψαροχώρι της Κορωνησίας που προσεγγίζεται εύκολα από την πόλη της Αρτας.
Η διαδρομή ίσως αρχικά σας φανεί μονότονη, καθώς ο ασφάλτινος δρόμος χαράζει ευθεία γραμμή, περνώντας ανάμεσα από αγροτικές περιοχές με εύφορα χωράφια.

Αμμόγλωσσες εισχωρούν για αρκετά χιλιόμετρα μέσα στο νερό και ορίζουν τις λιμνο-θάλασσες.

ΡΥΠΑΝΣΗ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

Προβλήματα ρύπανσης στον Αμβρακικό κόλπο
Σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία ερευνητικών έργων που έχουν υλοποιηθεί
στον Αμβρακικό κόλπο από διάφορες ομάδες, οι κυριότερες πηγές ρύπανσης του
κόλπου είναι:
• τα γεωργικά και βιομηχανικά απόβλητα,
• τα κτηνοτροφικά απόβλητα ιδιαιτέρα στις εκβολές του Λούρου ποταμού,
• τατα αστικά αστικά απόβλητα απόβλητα παράκτιων παράκτιων αστικών αστικών περιοχών περιοχών και και
• τα απόβλητα των μονάδων των ιχθυοκαλλιεργειών.
ή
• Οργανική ύλη και Ο2
• ΘΘ ά ρεπτικά και ευτροφφ ό ισμός
• Αγροχημικά και τοξικότητα

ΧΛΩΡΙΔΑ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ

Η οικολογική αξία του Αμβρακικού καθιστά την περιοχή αυτή σαν έναν από τους 11 σημαντικότερους υγρότοπους της Ελλάδας. Τα Παραποτάμια δάση (υδρόφιλα δάση πλατύφυλλων φυλλοβόλων), που βρίσκονται εκεί, αποτελούν οικοτουριστικό αξιοθέατο, δεδομένου ότι ελάχιστα έχουν απομείνει πλέον στον Ελληνικό χώρο.

Στο κατώτερο τμήμα του Λούρου, έχει απομείνει μόνο ένα ελάχιστο δείγμα του δάσους που υπήρχε παλιότερα. Μία λωρίδα δένδρων κατά μήκος του ποταμού απαρτίζεται από τα είδηFraxinus angustifolia (Νερόφραξος), Salix alba (Ιτιά), Alnus glutinosa (Σκλήθρο), Ulmus minor(Καραγάτσι), Populus alba (Ασημόλευκη). Οι θάμνοι της περιοχής, ανήκουν στα γένη Rosa(Αγριοτριανταφυλλιές) και Rubus (Βατομουριές), ενώ απαντώνται Sambucus ebulus(Χαμοσάμπουκος) και Vitex agnus-castus (Λυγαριά) . Οι όροφοι της βλάστησης ενώνονται από αναρριχητικά φυτά. Στη νότια πλευρά του χωριού Λούρος, υπάρχει το δάσος του Αγίου Βαρνάβα, με γηραιά σχετικά πλατάνια ύψους 25 – 30μ. Μερικά από αυτά, έχουν περίμετρο 8μ. και καλύπτονται από βρυόφυτα και πτεριδόφυτα (κυρίως Polypodium vulgare). Στην περιοχή, απαντώνται Ulmus minor (Καραγάτσι), τα οποία υπάρχουν σε αρκετή ανάπτυξη, Populus alba(ασημόλευκα), Salix alba (Ασημοϊτιά). Στην ανατολική πλευρά του Λούρου, υπάρχει μία ζώνη βλάστησης από αλμυρίκια του τύπου Vitici-Tamaricetum, η οποία χωρίζει το παραποτάμιο δάσος από το Phragmitetum. Όσον αφορά την περιοχή των εκβολών, η φυτοκοινωνία απαρτίζεται κύρια από Tamarix parviflora (Αρμυρίκι), Vitex agnus-castus (Λυγαριά), Periploca graeca(Γαλαξίδα) και Juncus acutus (Βούρλο).

Στον Αμβρακικό υπάρχουν επίσης απέραντοι αλμυρόβαλτοι, το μεγαλύτερο τμήμα των οποίων βρίσκεται δυτικά του Άραχθου και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους βιότοπους, αυτού του τύπου οικοτόπου στην Ελλάδα. Τα εδάφη είναι υγρά έως ύφυγρα, λασπώδη έως στέρεα και συχνά υφίστανται ολική ξήρανση, ενώ η αλατότητα τους το καλοκαίρι είναι υψηλή. Στα τμήματα των περιοχών, που δεν έχουν επηρεασθεί από την ανθρώπινη επέμβαση, παρατηρείται η παρακάτω ζώνωση, προχωρώντας από την θάλασσα προς την ξηρά:

• Μια επίπεδη λασπώδης περιοχή, στην παράλια ζώνη, η οποία καλύπτεται αραιά από Salicornia europaea (Αρμυρήθρα).
• Μια ανώτερη ζώνη, η οποία δεν πλημμυρίζει συχνά και καλύπτεται από είδη των γενώνArthrocnemum και Halocnemum (Αρμύρες).
• Μια μεταβατική ζώνη προς τις καλλιεργημένες εκτάσεις που εποικίζεται κυρίως από είδη Juncus (Βούρλο).

Επιπλέον, γλυκόβαλτοι, συναντώνται, κυρίως, στην ανατολική περιοχή του διπλού Δέλτα και καταλαμβάνουν πολύ μεγάλη έκταση. Εκεί υπάρχει και ο μεγάλος ενιαίος καλαμιώνας, στο γνωστό βάλτο της Ροδιάς, ένας από τους μεγαλύτερους της Ευρώπης. Παρόμοια βλάστηση υπάρχει στην ανατολική πλευρά της περιοχής, στο χώρο των Ιχθυτροφείων Ψαθοτοπίου-Φιδοκάστρου και στις όχθες των αποστραγγιστικών καναλιών. Οι κυριότερες επιμέρους ζώνες βλάστησης, της συγκεκριμένης περιοχής είναι οι κάτωθι:

• Η πρώτη ζώνη βλάστησης, με εκτεταμένο Phragmitetum, που αναπτύσσεται σε λασπώδη εδάφη και είναι φτωχό σε άλλα είδη.
• Δεύτερη ζώνη βλάστησης, η οποία καταλαμβάνει εδάφη προστατευμένα που σπάνια πλημμυρίζουν και είναι ιδανικά για την ανάπτυξη των ειδών Butomus και Alisma.
• Τρίτη ζώνη βλάστησης, στην οποία κυριαρχεί καθαρά υδροχαρής βλάστηση.

Στην περιοχή γύρω από τους υγροτόπους του διπλού Δέλτα, απαντώνται διάσπαρτοι μικροί λόφοι, κάτι που αυξάνει την ποικιλότητα του τοπίου, την ποικιλότητα του υγροτοπικού οικοσυστήματος, αλλά και αποτελεί ένα σπάνιο χαρακτηριστικό για υγροτόπους της Μεσογείου. Φυτοκοινωνίες με αειθαλή φυτά, υπάρχουν βασικά σε ανάλογους λόφους, καθώς και στους λόφους Μαυροβουνίου (ύψους 329 μ) και  Σαλαώρας (ύψος 89 μ.) και στο σύστημα των νησίδων της Κορωνησίας.

Οι λουρονησίδες και αμμώδεις ακτές (Αμμόφιλη βλάστηση) είναι επιμήκεις σχηματισμοί νησίδων που δημιουργούνται στα όρια λιμνοθαλασσών και κόλπου. Το υπόστρωμά τους, στις περισσότερες μεσογειακές λιμνοθάλασσες ,είναι αμμώδες, ενώ ορισμένες φορές περιλαμβάνονται και αμμοθίνες. Οι λουρονησίδες των υγροτόπων του Αμβρακικού, αποτελούνται από σπάνιας υφής υπόστρωμα που το δομούν τμήματα των κελυφών διαφόρων οστρακοφόρων μαλακίων (δίθυρων κ.α.). Σε ορισμένες τέτοιες νησίδες, έχει εναποτεθεί δευτερογενώς και αργιλώδες υλικό από εκσκαφές πλευρικών τάφρων. Επίσης , ορισμένες λουρονησίδες έχουν αλλοιωθεί πλήρως, αφού πάνω σ' αυτές έχουν κατασκευαστεί αυτοκινητόδρομοι. Σήμερα, σε άριστη φυσική κατάσταση διατηρείται μόνο η λουρονησίδα της λιμνοθάλασσας του Αγρίλου. Η βλάστηση στις συγκεκριμένες λουρονησίδες, συνίσταται, κυρίως, από ψαμοφυτικά είδη που ανήκουν  στην φυτοκοινωνία Agropyretum mediterraneum.

ΟΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ ΤΟΥ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟΥ ΚΟΛΠΟΥ

ΣΗΜΑΤΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

Καμπανάκι κινδύνου για την άγρια πανίδα του Αμβρακικού χτυπούν οι επιστήμονες με βάση τα πορίσματα έρευνας, που πραγματοποιήθηκε από το Τμήμα Ζωικής Παραγωγής του ΤΕΙ Ηπείρου και το Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Οι επιστήμονες διαπίστωσαν πως το μικρόβιο τους γένους salmonella και το είδος κλοστριδίου s.perfingens υπάρχουν σε μεγάλα ποσοστά στα άγρια ζώα και τα πτηνά της περιοχής, με αποέλεσμα να θεωρείται επιβεβλημένη η άμεση λήψη μέτρων.
Και τα δύο βακτήρια αποτελούν σημαντικούς δείκτες της μόλυνσης του οικοσυστήματος  από την στιγμή που είναι εδαφογενή και υδατογενή, ενώ εύκολα μπορούν να εξαπλωθούν σε παραγωγικά ζώα αλλά και στον άνθρωπο.
Αυτά τα βακτήρια υπάρχουν σε όλους τους οργανισμούς, αλλά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν να γίνουν τοξικά. Το πρόβλημα που δημιουργείται εντοπίζεται στο γεγονός ότι τα άγρια θηράματα και τα πτηνά της περιοχής μπορούν τα ίδια να μεταφέρουν τα βακτήρια στο έδαφος, στο νερό και σε άλλα άγρια πτηνά και ζώα, ιδιαίτερα σε περιόδους στρεσαρίσματος, όπως είναι η κυνηγετική.
Στο πλαίσιο της μελέτης συγκεντρώθηκαν 60 δείγματα περιπτωμάτων άγριων ζώων και 40 πτηνών. Από τα 60 δείγματα, τα επτά βρέθηκαν θετικά στην σαλμονέλα, 18 στις βλαστικές μορφές του κλοστριδίου και 27 για τους σπόρους του. Στα δείγματα από τα πτηνά σχεδόν τα μισά βρέθηκαν θετικά στην σαλμονέλα και τα οκτώ στους σπόρους του κλοστριδίου.
Ο Καθηγητής στο Τμήμα Ζωικής Παραγωγής του ΤΕΙ Ηπείρου, σημειώνει ότι είναι σημαντικό να γίνει έλεγχος των στελεχών των μικροβίων, αφού κάποια από αυτά είναι τοξικά και επικίνδυνα για τον άνθρωπο και τα ζώα, ενώ μπορούν εύκολα να μεταφερθούν παντού, ακόμη και μέσω μιας μύγας ή κάποιου άλλου φορέα.
Η ζώνη προστασίας του Αμβρακικού για να διατηρήσει το φυσικό της πλούτο και παράλληλα τις ανθρώπινες δραστηριότητες όπως η κτηνοτροφία, η γεωργική παραγωγή, η αλιεία, η ιχθυοκαλλιέργεια, θα πρέπει να παράγει με περιβαλλοντικά πρότυπα ή καινοτόμα συστήματα παραγωγής που θα οδηγούν σε διαπιστευμένα τελικά προϊόντα ονομασίας προέλευσης Αμβρακικού. Αυτή είναι μία από τις βασικές προτάσεις του ΤΕΙ, η οποία περιλαμβάνει και συγκεκριμένα μέτρα, όπως είναι η ολοκληρωμένη περιβαλλοντική διαχείριση εκτροφών ή γεωργικών καλλιεργειών, η μείωση του όγκου λυμμάτων σε χοιροτροφικές και πτηνοτροφικές επιχειρήσεις, η μείωση των λιπασμάτων και άλλα.

ανεξαρτητη πηγη πλουτου ο αμβρακικος

Από την αρχαιότητα ως την σημερινή εποχή ο Αμβρακικός αποτελούσε ένα κέντρο αναφοράς και σημαντικών γεγονότων που διαμόρφωσαν τόσο την ιστορία της Ελλάδας όσο και της ευρύτερης περιοχής του. Στην περιοχή αναπτύχθηκαν πλούσιες αρχαίες πόλεις όπως η Κασσιώπη, η Νικόπολη και η Αμβρακία, η σημερινή μας Αρτα.

Ο Αμβρακικός είναι μία ημίκλειστη θαλάσσια περιοχή έκτασης 450 τ.χ., μεγίστου βάθους 58 μέτρα και επικοινωνεί με το Ιόνιο μέσω ενός στενού διαύλου, πλάτους 600 μέτρων και μήκους 6.000 μέτρων και βάθους περίπου 5 μέτρα. Στα βόρεια παράλια του Αμβρακικού εκβάλλουν οι ποταμοί Λούρος στα ΒΔ, Αραχθος και Βωβός στα ΒΑ, στον όρμο της Κόπραινας.

Η θαλάσσια λεκάνη στον κόλπο έχει υφάλμυρα νερά, δηλαδή δέχεται περισσότερα γλυκά νερά μέσω των βροχοπτώσεων και των ποταμών, απ ότι χάνει μέσω της εξάτμισης και της μπασιάς (πλημμυρίδας) νερών του Ιονίου. Αποτέλεσμα αυτού είναι η μειωμένη αλατότητα των νερών του κόλπου σε σύγκριση με του Ιονίου Πελάγους. Σ αυτή αλλά και στα πολλά θρεπτικά συστατικά με τα οποία τα νερά των ποταμών εμπλουτίζουν τον κόλπο, οφείλεται η προσέλκυση μεγάλου αριθμού ψαριών και κυρίως γόνου από το Ιόνιο. Στην ευρύτερη περιοχή του κόλπου, συν υπάρχουν σήμερα σε πλήρη αρμονία όλες σχεδόν οι μορφές των υδάτινων οικοσυστημάτων και υδροβιοτόπων, το θαλάσσιο, το υφάλμυρο με τις 8 λιμνοθάλασσες, τα δύο ποτάμια και οι πολλοί χείμαρροι, καθώς και οι εκτεταμένοι βάλτοι με αλμυρό και γλυκό νερό.

Ο Αμβρακικός κόλπος λόγω της δράσης των ποταμών Λούρου και Αράχθου, με τις φερτές ύλες και τις παροδικές πλημμύρες τους συντηρούσε για αιώνες όλο αυτό το πλέγμα των εσωτερικών νερών και από τα πλούσια ιχθυοαποθέματά του, ανανέωνε τους ιχθυοπληθυσμούς των λιμνοθαλασσών με γόνο. Η δράση των ποταμών Λούρου και Αράχθου, σε συνδυασμό με τα ισχυρά ρεύματα στο εσωτερικό του κόλπου, κινητοποίησαν το λεπτό αμμοϊλυώδες υπόστρωμα του βυθού και δημιούργησαν φυσικές λουρονησίδες, πίσω από τις οποίες εκτείνονται εκτεταμένοι υδροβιότοποι, λιμνοθάλασσες, αλίπεδα και βάλτοι .

Έτσι οι υδροβιότοποι, αλλά και ο ίδιος ο κόλπος του Αμβρακικού, αποτέλεσαν ιδανικό καταφύγιο για την ανάπτυξη μιάς πλούσιας ορνιθοπανίδας και ιχθυοπανίδας. ΄Ήταν επομένως φυσικό οι παράκτιες πόλεις και τα χωριά να στηρίξουν την επιβίωσή τους στην αλιεία του κόλπου, των λιμνοθαλασσών και των εσωτερικών υδάτων.

Το βόρειο τμήμα του Αμβρακικού που ανήκει γεωγραφικά και διοικητικά στο νομό Αρτας, περιλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος του θαλάσσιου μέρους του κόλπου και πολλές λιμνοθάλασσες οι οποίες σχηματίστηκαν με τη δράση των ποταμών Λούρου, Αράχθου και Βωβού και των χειμάρρων τους και με τον κυματισμό στο κόλπο σχηματίσθηκε το δέλτα του Αράχθου και Λούρου καθώς και οι εκβολές του Βωβού.

Ο Αραχθος αποτελούσε σημαντικό πνεύμονα για το κλειστό οικοσύστημα του Αμβρακικού κόλπου και ιδιαίτερα για τον όρμο της Κόπραινας. Στο δέλτα του Αράχθου υπάρχουν λαυράκια, κεφαλόπουλα, μουρμούρια, κοκλάνια, τσιπούρες και γλώσσες τα οποία ζουν σ ένα ευρύ φάσμα αλατότητας, αποτελεί δε ένα από τους σημαντικότερους βιότοπους της περίφημης γάμπαρης του Αμβρακικού. Η γαρίδα μαζί με τι χέλι αποτελούσαν το 80% του εισοδήματος των ψαράδων της περιοχής.

Στο δέλτα των ποταμών Αράχθου, Βωβού και Λούρου σχηματίσθηκαν πολλές λιμνοθάλασσες, όπως η Τσουκαλιού - Ροδιά, η Λογαρού, Κόφτρα – Παλιομπούκα και Αγρίλος που ανήκουν στο νομό Αρτας και βρίσκονται στο βόρειο τμήμα του Αμβρακικού Κόλπου.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι λουρονησίδες των λιμνοθαλασσών Τσουκαλιού και Λογαρού. Πρόκειται για σπάνιες γεωμορφολογικές διαπλάσεις ξηράς, αποτελούμενες σχεδόν στο σύνολό τους από όστρακα διθύρων μαλακίων ή ελασματοβραγχίων, όπως τα μύδια, τα στρείδια, τα χτένια ( καποσάνδες ) και λοιπά όστρακα. Ειδικά η λουρονησίδα της λιμνοθάλασσας Τσουκαλιού, η οποία έχει μείνει μέχρι σήμερα σχεδόν ανέπαφη, αποτελεί μοναδικό φυσικό φαινόμενο και προσελκύει κάθε χρόνο πολλούς επισκέπτες.

Η ανεξάντλητη αυτή πηγή πλούτου ήταν αρκετή να θρέψει όχι μόνο τους κατοίκους των παράκτιων περιοχών, αλλά και της ευρύτερης περιοχής της Ηπείρου. Το λιμάνι της Πρέβεζας δεν ήταν αρκετό για την διακίνηση του αλιευτικού πλούτου του Αμβρακικού και των γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων της περιοχής και γι αυτό κατασκευάζεται δεύτερο κάτω από τον λόφο της Σαλαώρας από τον Αλή- Πασά, και το οποίο με καλντερίμι (πετρόκτιστο δρόμο) ίχνη του οποίου σώζονται ακόμη και σήμερα στο βυθό Λογαρού, Τσουκαλιού και ροδιάς μέσα από τον βάλτο και δρόμο του Πασά συνέδεε τον Αμβρακικό με τα Ιωάννινα. Παράλληλα την ίδια εποχή αναπτύχθηκε στη Σαλαώρα έντονη ναυπηγική δραστηριότητα. Το λιμάνι της Σαλαώρας ήταν εξοπλισμένο με τελωνείο, εκεί όπου βρίσκεται το σημερινό Κέντρο Πληροφόρησης Σαλαώρας, αποθήκες και σεράϊ. Τελευταίο κατασκευάστηκε το λιμάνι της Κόπραινας στα παράλια της Αρτας και ανατολικά του λόφου της Σαλαώρας, όπου εγκαταστάθηκαν Ελληνικά τελωνεία, μετά την απελευθέρωση της Αρτας το 1890. Το λιμάνι αυτό απέκτησε ζωτική σημασία τόσο για την οικονομική ανάπτυξη της Αρτας όσο και της Ηπείρου γενικότερα, αφ ότου έπαψε να λειτουργεί το λιμάνι της Σαλαώρας.

Ετσι το λιμάνι της Κόπραινας άκμασε ως επίνειο της Αρτας την περίοδο 1890 – 1945 και λειτούργησε μέχρι το Β παγκόσμιο πόλεμο. Εκείνα τα χρόνια η Κόπραινα ήταν η μοναδική θέση στη βόρεια ακτή του Αμβρακικού η οποία ενωνόταν οδικά με την Αρτα, με καλντερίμι, τμήμα του οποίου σώζεται ακόμη και σήμερα. Για την εξυπηρέτηση των εμπορευμάτων, μία μικρή σιδηροδρομικά γραμμή ένωνε τις αποθήκες του τελωνείου με την πλατεία του χωριού και το μόλο, απ όπου τα εμπορεύματα μεταφερόταν με μαούνες και πλοία.

Τα ιστιοφόρα εμπορικά, που έμπαιναν στον Αμβρακικό, όπως τα γατζάο, τα περάματα και οι μαούνες, ξεφόρτωναν στο λιμάνι της Κόπραινας. Από την Κόπραινα τα εμπορεύματα μεταφερόταν με άμαξες στην Αρτα και τα άλλα χωριά της περιοχής, συμβάλλοντας κατ αυτόν τον τρόπο στην ανάπτυξη του εμπορίου και την περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη της περιοχής.

Άλλο στοιχείο μεταφόρτωσης ήταν η γέφυρα της Πέτρας πάνω στον Λούρο, όπου εισερχόταν τα γατζάο γεμάτα εμπορεύματα.

Το υγρό στοιχείο λοιπόν καθόριζε την οικονομική και κοινωνική ζωή της περιοχής του Αμβρακικού. Η ανάπτυξη των λιμανιών της Κόπραινας και Πρέβεζας ως αλιευτικών και εμπορικών κέντρων, σηματοδοτούσε την συνύπαρξη της αλιευτικής δραστηριότητας, στον κόλπο και τις λιμνοθάλασσες με την εμπορική δραστηριότητα

Η περιοχή ήταν τόσο πλούσια σε αλιεύματα, ώστε ήταν αδύνατο να τα λογαριάσεις και από κει βγήκε το όνομα της λιμνοθάλασσας Λογαρού. Επίσης χρειαζόταν Τσουκάλια για να μεταφερθούν και έτσι προέκυψε το όνομα Τσουκαλιού. Οι οικογένειες των παράκτιων οικισμών του βόρειου Αμβρακικού είχαν ως κύρια πηγή εισοδήματος την αλιεία και δεύτερη τη γεωργία «εξ ου και η ονομασία ακόμη και σήμερα «γεωργοαλιείς» αφού οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις της περιοχής ήταν περιορισμένες και βρισκόταν κάτω από τον διαρκή κίνδυνο πλημμύρων.

Τη περίοδο Φεβρουαρίου - Μαίου, τα ψάρια με αντοχή σε ευρύ φάσμα αλατότητας, (ευρύαλα είδη ), όπως οι τσιπούρες, οι κέφαλοι, τα λαυράκια, τα μελανούρια, και οι γλώσσες κινούμενα προς περιοχές με μειωμένη αλατότητα και πλούσιας τροφής, εισέρχονται στις λιμνοθάλασσες, μέσα από τα στόμια που τις συνδέουν με τα νερά του κόλπου. Εκεί οι ψαράδες των διβαριών τοποθετούσαν τις ιδιότυπες παγίδες – φράγματα, τις «καλαμωτές».

Την υπόλοιπη περίοδο , οι ιχθυοπληθυσμοί κινούνται αντίθετα και μέσα από τα εσοδευτικά στόμια, επιστρέφουν στις σταθερότερες θερμοκρασιακές συνθήκες του κόλπου και της ανοιχτής θάλασσας και έτσι παγιδευόταν στα στόμια των διβαριών.

Οι κάτοικοι της Μεσογείου και του Αμβρακικού ειδικότερα, εκμεταλλεύτηκαν από την αρχαιότητα τη συγκεκριμένη συμπεριφορά των ευρυάλων ψαριών, η οποία είναι κοινή σ όλες τις παράκτιες περιοχές της Μεσογείου, σε περιοχές με παρόμοια μορφολογία και υδρολογία.

Με απλές επεμβάσεις μετέτρεψαν τις υφάλμυρες λεκάνες σε πλούσια φυσικά ιχθυοτροφεία Η αλιεία επιτρεπόταν μόνο με ειδική άδεια, η οποία δινόταν από τις κρατικές υπηρεσίες της περιοχής. Παλαιότερα μεγάλα τμήματα των λιμνοθαλασσών αποτελούσας εκκλησιαστική περιουσία και μισθωνόταν για αλιευτική εκμετάλλευση, ορισμένη χρονική περίοδο, κυρίως σε προύχοντες της περιοχής, επειδή η μεγάλη έκτασή τους απαιτούσε πολύ προσωπικό και υψηλό κόστος λειτουργίας. Όταν η κυριότητά τους πέρασε στο Ελληνικό Δημόσιο, άρχισαν σταδιακά να σχηματίζονται αλιευτικοί συνεταιρισμοί από τους ψαράδες κατοίκους των παραλιμνίων χωριών, στους οποίους παραχωρούσαν τις λιμνοθάλασσες, κατά προτεραιότητα, με δημοπρασία. Με την υποχρέωση της ίσης προσφοράς εργασίας από τα μέλη, γινόταν ίσος καταμερισμός των καθαρών κερδών σε μερίδες των συνεταιριστών.

Έτσι με δίχτυα, παραγάδια, καμάκια, βωλκούς, καλαμωτές, νταούλια και νταλιάνια οι κάτοικοι των παράκτιων περιοχών του Αμβρακικού ψάρευαν στον Κόλπο, τα ποτάμια και τις λιμνοθάλασσες του Αμβρακικού.

Από τη θάλασσα έβγαζαν γαρίδες, κοτσομούρες, λαυράκια, γλώσσες, μελανούρια, σαργούς συναγρίδες, ροφούς και σάρπες καθώς και τα χάβαρα (γυαλιστερές), τις πίνες << οι οποίες σήμερα απαγορεύονται με Π.Δ επειδή είναι είδος υπό εξαφάνιση>>, τα στρείδια και τα μύδια.

Στα διβάρια των λιμνοθαλασσών, στους βωλκούς-βάρδιες παγίδευαν τα περίφημα χέλια του Αμβρακικού ενώ στις καλαμωτές, ιχθυοπαγίδες τους κέφαλους, τα κεφαλόπουλα, τις τσιπούρες, τα λαυράκια, τα μελανούρια και τους γωβιούς.

Στα ποτάμια έπιαναν κυπρίνους και στο δέλτα τους κέφαλους και τις γαρίδες. Από τους θηλυκούς αυγομένους κέφαλους ή μπάφες παραγόταν το περίφημο χαβιάρι του Αμβρακικού, το αυγοτάραχο, το οποίο κέρωναν για να διατηρηθεί όλο το χρόνο. Τους μεγάλους κέφαλους χώριζαν σε φιλέτα, τα οποία αλάτιζαν με θαλασσινό αλάτι και μετά τα ξέραναν στον ήλιο. Αυτά τα διατηρημένα φιλέτα γνωστά σε όλες τις παραλίες του Αμβρακικού και Ιονίου ως << πετάλια>> ψημένα στα κάρβουνα, θεωρούνται και σήμερα μια από τις θαλασσινές λιχουδιές του Αμβρακικού.

Όπως ανέφερα παραπάνω ο πλούτος αυτός του Αμβρακικού Κόλπου με το οικοσύστημά του δημιούργησαν από τα παλαιότερα χρόνια μια σειρά οικονομικών δραστηριοτήτων που είχαν άμεση ή έμμεση η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής και των πεδινών περιοχών του νομού μας ειδικότερα.

Οι δραστηριότητες αυτές συνέβαλαν στην εμπορική άνθιση της Πρέβεζας, της Σαλαώρας αρχικά και κατόπιν της Κόπραινας και η διακίνηση των τοπικών προϊόντων όπως το περίφημο τότε χαβιάρι του Αμβρακικού, το σημερινό αυγοτάραχο, είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της περιοχής σε σημαντικό εμπορικό κόμβο.

Όταν το αυτοκίνητο άρχισε να ανταγωνίζεται τα πλοία που μετέφεραν τα εμπορεύματα μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, το λιμάνι της Κόπραινας υποβαθμίστηκε και μαζί του όλος ο οικισμός, ο οποίος ουσιαστικά ζούσε από το λιμάνι. Σήμερα το λιμάνι αυτό έχει μπαζωθεί από τον κυματισμό της θάλασσας και ένα μέρος του χρησιμοποιείται ως αλιευτικό καταφύγιο από τους ψαράδες της περιοχής, και τα παλαιά κτίρια του λιμανιού ανακαινίστηκαν και εγκαταστάθηκε εκεί το Κέντρο Περιβάλλοντος Κόπραινας, το οποίο σε συνεργασία με το Κέντρο Έρευνας και Πληροφόρησης της Σαλαώρας (παλαιό κτίριο τουρκικού τελωνίου το οποίο πρόσφατα ανακαινίστηκε) έχουν ανανεώσει το ενδιαφέρον των επισκεπτών για την ευρύτερη περιοχή, την ιστορία της, τις παραδόσεις της και τις δραστηριότητες που ανέπτυξαν και εξακολουθούν να αναπτύσσουν οι κάτοικοι της περιοχής.

Η ίδρυση <<Μουσείου Αλιείας και υδρόβιων οργανισμών του Αμβρακικού>> στις εγκαταστάσεις του παλαιού τελωνείου του λιμανιού της Κόπραινας, θα ενισχύσει το ενδιαφέρον για το φυσικό και πολιτισμικό πλούτο της περιοχής, η δε θεσμοθέτηση του Αμβρακικού ως Εθνικό Πάρκο με έδρα το κτίριο του Κέντρου Πληροφόρησης της Σαλαώρας θα αποτελέσουν μαζί με τους ψαράδες και τους φίλους του Αμβρακικού το θεματοφύλακα του επίγειου αυτού παράδεισου. Παρατηρούμε λοιπόν εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ο Αμβρακικός αποτελούσε μια σημαντική πηγή πλούτου και οικονομικής ανάπτυξης για τους κατοίκους της περιοχής του.

Σήμερα απασχολούνται με την επαγγελματική αλιεία γύρω στα 1200 άτομα στη θάλασσα και λιμνοθάλασσες στο νομό Άρτας ενισχύοντας την αγορά της με ζεστό χρήμα περίπου 2,000,000 ευρώ το χρόνο. Έκτός αυτού η ερασιτεχνική αλιεία και οι εμπορικές δραστηριότητες που εξαρτώνται από αυτή, είναι ακόμη ένας οικονομικός παράγοντας για την αγορά της Άρτας. Ακολουθώντας το κύκλωμα παραγωγή- διακίνηση- εμπορία -κατανάλωση-επενδύσεις δημιούργησαν ένα ζωτικό σύνολο οικονομικών δραστηριοτήτων και συνθήκες ενός μέσου βιοτικού επιπέδου, που κρατούν τους κατοίκους στις παράκτιες περιοχές του Νομού μας.

Το όνομα του Αμβρακικού είναι πλέον σήμα ποιότητας κατατεθέν διεθνώς, και αρχίζουν σιγά - σιγά να προσέρχονται σε αυτόν περιηγητές για να θαυμάσουν τις φυσικές του περιοχές. Ανήκει στις περιοχές που προστατεύονται από τη συνθήκη RAMSAR και έχει ενταχθεί στο NATURA της Ε.Ε ως ζώνη ειδικής προστασίας, υποχρεώνοντας έτσι τα κράτη μέλη να λαμβάνουν μέτρα για την προστασία τους.

Ο τουρισμός και ειδικά ο οικοτουρισμός μπορεί να αναπτυχθεί σε ήπια μορφή, και πάντα σε σεβασμό με το περιβάλλον. Χρειάζονται όμως υποδομές, που σήμερα δεν υπάρχουν. Η θαλάσσια επικοινωνία πρέπει πάλι να πάρει ζωή όπως παλαιότερα και να συνδεθεί η Πρέβεζα που είναι η πύλη των ξένων περιηγητών, με τη Σαλαώρα και τη Κόπραινα.. Να γίνουν λιμάνια-μαρίνες στη Σαλαώρα και στη Κόπραινα. Τη θέση των εμπορικών ιστιοφόρων να πάρουν τα ιστιοπλοϊκά των περιηγητών. Να κατασκευαστούν μονοπάτια. Η θέα από τη κορυφή του λόφου της Σαλαώρας είναι πανοραμική-μαγευτική. Ν’ ανακαινιστούν παλιά φρούρια και ιστορικού ενδιαφέροντος κτίσματα. Να κατασκευαστούν προσβάσεις όπου χρειάζονται, ξενώνες προσαρμοσμένα στην αισθητική του περιβάλλοντος αθλητικές εγκαταστάσεις. Η Κορωνησία προσφέρεται για κωπηλασία και ιστιοσανίδα.

Εφόσον γίνουν οι παραπάνω υποδομές δημιουργούνται ιδανικές συνθήκες για οικοτουρισμό με αποτέλεσμα οι κάτοικοι του Αμβρακικού να έχουν μια δεύτερη πηγή εισοδήματος από δραστηριότητες συσχετιζόμενες άμεσα ή έμμεσα με τον αγροτουρισμό και τον οικοτουρισμό.

Ο τουρισμός όμως είναι εποχιακός και επηρεάζεται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες και γι’αυτό δε πρέπει να ρίξουμε όλο το βάρος για την ανάπτυξη της περιοχής στο τομέα αυτό. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επενδύσουμε μονόπλευρα και να παραμερίσουμε την αστείρευτη πηγή του φυσικού και αλιευτικού πλούτου του Αμβρακικού.

Για να παραμείνει ο Αμβρακικός αστείρευτη πηγή πλούτου πρέπει πρώτα απ’όλα να είναι καθαρός χωρίς αστικά, βιομηχανικά και γεωργοχοιροτροφικά λύματα και σκουπίδια, να απαγορευτεί ότι καταστρέφει το οικοσύστημά του, να δρομολογηθεί ένα στοχευμένο ορθολογικό σχέδιο διαχείρισης και να προστατευτεί απ’όλους μας ως <<κόρη οφθαλμού>> να επενδύσουμε δηλαδή για την προστασία του.